Route: Craigieburie, Junee, Blackheath, Blue Mountains, Sydney

Na Melbourne zijn we via het binnenland in twee dagen naar de Blue Mountains gereden. In Junee, een gat ergens in New South Wales waar we overnacht hebben, zat een ‘Organic Chocolate Factory'. Gezien de chocolade verslaving van Yvette en mij en natuurlijk onze opvoeding met 'Sjakie en de Chocoladefabriek' hadden Gerjan en Martin geen andere keuze dan mee te gaan. Voor vier dollar per persoon kregen we een rondleiding en proeverij. Helaas was het zondag en was er dus geen machine aan het draaien, en de proeverij bleef beperkt tot een dropje, een chocolade rozijn en een chocolade nootje. Daarna hebben we de fabriek nog eens extra gespekt door een zakje heerlijke chocolade macadamia's te kopen. Eerlijk is eerlijk: Lekkere chocolade, vooral 's avonds in bed met de laptop tussen ons in terwijl we naar Greys Anatomy keken!

Aangekomen in de Blue Mountains bleek er in Katoomba, de grootste plaats in dat gebied, slechts één camping te zitten, die heel klein was én uiteraard volgeboekt was tot en met eind januari... Aangezien de Blue Mountains een National Park is, mag je er ook niet wild kamperen en bleef er niets anders over dan een dorpje terug te rijden. In Blackheath hebben we voor veel geld twee nachten op een camping kunnen boeken. De volgende dag zijn we gaan wandelen in de Blue Mountains. De Blue Mountains hebben hun naam gekregen door de blauwe waas die boven de bossen hangt, wat door de vrijkomende olie van de eucalyptusbomen komt. Vanuit Katoomba vertrekken vrijwel alle wandelroutes, en op het Echo Point kon je over de hoofden lopen. Vanaf Echo Point kun je Mount Solitary en de beroemde Three Sisters zien, een rotsformatie die hun vorm hebben gekregen door erosie. Zoals in elke streek is er een legende over hoe natuurwonderen ontstaan zijn. Over de Three Sisters wordt door de Aboriginals beweerd dat het drie zussen zijn die door hun vader zijn opgesloten om ze te behoeden voor een bunyip. Toen de dreiging voorbij was, kon hij ze niet meer omtoveren naar mensen.

Via de Giant Staircase, een trap grotendeels van stenen die uit de berg gehouwen zijn, zijn we omlaag gelopen. Onderweg goed oppassend dat we geen Japanners omver liepen of zelf over de gladde smalle treden naar beneden gleden. Na een wandeling door het bos is Martin weer met een andere trap (1080 treden) omhoog gerend en hebben Gerjan en ik de kabelbaan gepakt... die helaas aan de andere kant van het stadje uitkwam waardoor we alsnog veertig minuten terug moesten lopen naar de afgesproken plek.. Eerst boodschappen gedaan, daarna geluncht in het park. 's Middags lekker nog even in de zon gelegen, die zich de afgelopen dagen niet veel had laten zien.

De volgende morgen op tijd vertrokken uit Blackheath en naar de Wentworth Falls gegaan. Erg mooi en dankzij het vroege tijdstip nog heerlijk rustig. Gerjan en Martin zijn voor de vier uur durende wandeling gegaan, en stonden na twee uur redelijk doorwandelen alweer in de camper. Vanaf hier was het nog maar een klein stukje naar Sydney, waar we gelukkig al een aantal maanden eerder een camping geboekt hadden voor Oud en Nieuw. 's Middags even op schoenenjacht geweest, aangezien wij beiden alleen slippers of wandelschoenen hadden en we voor Oudejaarsavond weleens wat nieuws wilden. Zoals altijd als je op zoek bent konden we niets vinden en kwamen na half Sydney doorgelopen te hebben met lege handen en zes Corona's thuis.

De volgende morgen opnieuw op pad, voor dezelfde missie. Gerjan wist mij namelijk pas de avond daarvoor te vertellen dat hij in de eerste winkel wel leuke schoenen had gezien (en dan wordt er van vrouwen gezegd dat ze eerst alle winkels afgaan om uiteindelijk in de eerste terug te komen...). We konden allebei binnen een uur slagen, en na een Starbucks en nog een kleine wandeling door de stad zijn we terug gegaan naar de camper. Althans, dat dachten we. Helaas bleek dat de accu's van de camper ermee opgehouden waren, met als resultaat een warme koelkast en een ontdooid vrieskastje. Martin en Yvette waren dus al de hele ochtend op pad om nieuwe accu's te regelen en vervolgens moest er nog een uur gereden worden om deze op te laden. Uiteindelijk was het voor iedereen nog haasten om te lunchen, douchen en om te kleden om op tijd op Circular Quay aanwezig te zijn, want om 17.00u zouden de toegangspoorten gesloten worden.

We hadden kaartjes voor een bar op Circular Quay dus wilden we er wel op tijd zijn. Ik zal een aantal uur van deze dag skippen in het verhaal, maar de woorden stress, tijdgebrek en irritatie lijken me duidelijk genoeg.. Gelukkig konden we allemaal opgelucht ademhalen en onze schouders ontspannen toen we aan ons ene gratis drankje dat bij het toegangskaartje hoorde zaten. Uiteindelijk vloog de tijd voorbij mede dankzij de gezellige vreemdelingen vanuit alle windstreken om ons heen en knalde om negen uur het eerste vuurwerk (speciaal voor de families met kinderen) al de lucht in. Een paar drankjes en veel sterke verhalen later was het tijd voor het grote werk. Iets voor twaalf uur zijn we zover als mogelijk richting het Opera House gelopen om daar het spektakel te kunnen gadeslaan. Ruim twintig minuten werd er met veel spektakel vanuit verschillende kanten maar vooral vanaf de Harbour Bridge voor 3 miljoen dollar aan vuurwerk de lucht in geknald.

Happy Newyear!!!!