Route: Atherton, Hughenden, Mount Isa, Boulia, Winton, Bladensburg National Park, Augathella, Toowoomba, Lennox Head, Byron Bay, Murwillumbah, Mount Warning, Night Cap National Park, Tweed Heads, Surfers Paradise, Cleveland, North Stradbroke Island (Point Lookout, Amity Point), Brisbane

Atherton

Met ons nieuwe voertuig, een Adventure camper, zijn we na een dodelijk saaie instructievideo bekeken te hebben bij Apollo naar Atherton gereden. Wanneer het 's nachts regent kom je al snel te weten op welke plaatsen de camper lek is.. Juist: Bij het bed. Na wat bakjes hier en daar geplaatst te hebben konden we weer een paar uur verder slapen en dromen over het vervolg van onze reis.

Na een beetje puzzelen en rekenen besloten we de volgende ochtend om niet zoals plan A was naar Alice Springs te rijden. Dit zou een rondrit van ruim 7000 kilometer zijn in twee weken, en eigenlijk hadden we allebei meer zin om wat rustiger aan te doen. Route ingekort naar ongeveer de helft van het aantal kilomters, om naar plan B, Diamantina National Park te kunnen. Diamantina is een redelijk ruig NP, alleen toegankelijk voor 4-wheel-drives.

Mount Isa, Boulia, Winton, Bladensburg National Park, Augathella

Dezelfde ochtend naar Mount Isa gereden. Mount Isa is één van de eerste stadjes vanuit Cairns waar je het ‘outback gevoel' krijgt. Dit begint al met de weg ernaar toe: Honderden kilometers over zowel verharde als onverharde wegen waarbij je eens in de paar uur een medeweggebruiker tegen komt, , kale rotsachtige landschappen met rode aarde en zo nu en dan een roadtrain. Roadtrains zijn zoals de naam al doet vermoeden gigantische wagons, maar dan op de weg. Deze roadtrains denderen met een enorme snelheid over de wegen en gaan voor niets en niemand aan de kant. Dit verklaart ook direct de grote hoeveelheden dode kangoeroes langs de weg. Aangekomen in de stad zie je cowboyhoeden, rode aarde en een brandende zon. In Mount Isa het Visitor Information Center opgezocht om navraag te doen over het Nationaal Park (NP), betreffende wegen die eventueel waren afgezet in verband met de vele regen. Volgens de dame achter de balie was echter alles vrij en toegankelijk, dus vol goede moed zijn we de dag erop na extra boodschappen, water en diesel gehaald te hebben naar Boulia gereden, een stadje met 300 inwoners dat redelijk dicht aan Diamantina NP ligt. Boulia is met name bekend vanwege ‘het licht'. Volgens de legende zou er sinds 1912, toen er een hotel is afgebrand, regelmatig een wit ovaal licht te zien zijn op de plaats van de begraafplaats. Naast dit verhaal is Boulia ook wereldberoemd (ahum) vanwege het vier miljoen dollar kostende sportcomplex met een groot zwembad. Toen wij in Boulia waren en wilden ontsnappen aan de hitte (40 graden) en vliegen (minstens een miljoen) en dus het zwembad indoken, waren wij de enige bezoekers.

Alsof dit nog niet genoeg was om een klein stadje zo spannend te maken, kwamen er tijdens het douchen grote gifgroene kikkers door het doucheputje gekropen. Hoe zulke grote kikkers door zulke kleine gaatjes komen snappen we nu nog niet... De volgende morgen voor een laatste wegen-check naar het Visitor Information Center gegaan. Hier kregen wij, nadat de dame achter de balie het dubbel had gecontroleerd, het bericht dat Diamantina NP al weken dicht was en pas op 8 februari weer toegankelijk zou zijn, afhankelijk van de weersomstandigheden. Fijn, en bedankt mevrouw uit Mount Isa!!

Tijd voor plan C dus. Daar zit je dan, letterlijk in The middle of Nowhere, al stofhappend en vliegen van je af jagend de desillusie te verwerken. We zijn naar Winton gereden, om daar in de buurt naar een ander (kleiner) NP te gaan. En dan wordt je om tien uur 's ochtends op een stoffige onverharde weg aangehouden door een bolbuikige politieagent die een..... alcoholcontrole aan het doen is!! Uiteraard was alles in orde, maar op de vraag waarom op dit tijdstip en op deze afgelegen plek een controle was zijn antwoord dat mensen in de Outback graag de dag mogen beginnen met een biertje. Proost jongens!

Winton met maar liefst 900 inwoners is de volgende ‘booming city' en om twee redenen beroemd in Australië: De nationale luchtvaartmaatschappij Qantas is hier gestart én het nationaal volkslied ‘Waltzing Matilda' komt hiervandaan. Ook hier geen bereik met onze telefoon, wel duizenden vliegen en hitte. In een winkeltje twee ijsjes gehaald, waarbij we heel nieuwsgierig werden aangekeken: Wie zijn die twee vreemdelingen?? 's Ochtends al vroeg vertrokken naar ‘Bladensburg National Park'. Doordat we vroeg waren hadden de kangoeroes nog zin om vrolijk om en vooral vóór onze camper te springen, maar we hebben ze allemaal heel gelaten. Dat in tegenstelling tot een andere toerist die in het visitor boek bij de Rangers Lookout in het gastenboek had geschreven dat ‘het fantastisch was geweest, maar sorry voor het vermoorden van de kangoeroe...'.

Na een paar uur rondgereden te hebben in dit NP, dat tot 1980 een gigantisch grote farm was waar her en der kluizenaars te vinden waren, was het plan om naar Morven te rijden. Nadat we al uren onderweg waren en we eindelijk tegen het eind van de dag redelijk in de buurt van onze overnachtingplaats kwamen, kreeg de camper een klapband. Daar sta je dan, een temperatuur van 40 graden, de zon vol op je bol en met opnieuw die duizenden vliegen (waar komen ze zo snel ineens vandaan??!). Uiteraard zónder beschrijving hoe het reservewiel onder de camper vandaan te krijgen, en tot overmaat van ramp nog steeds geen bereik op beide simkaarten. Het stadje waar je net doorheen bent gereden ligt 54 kilometer achter je, het eerstvolgende 40 kilometer voor je. Een auto aanhouden dan maar, en hopen dat de auto die twintig minuten geleden tegemoet kwam rijden waar je nog vriendelijk naar zwaaide niet de laatste auto was die deze dag over de weg kwam!

Al voordat we hem konden zien door de spiegeling op de weg konden we hem al horen: Een roadtrain! Precies, zo één waar ik even hiervoor nog over typte dat ze voor niets en niemand uit de weg gingen. Half op straat gaan staan en met onze armen gaan zwaaien, en de chauffeur liet zijn tientonner voor ons stoppen. Met wat hulp van deze handige chauffeur zaten we een uurtje later weer op de weg, maar moesten door de invallende schemer in combinatie met geen reservewiel meer hebben een dorp eerder overnachten.

Toowoomba, Lennox Head, Byron Bay, Murwillumbah, Mount Warning, Night Cap National Park

De volgende morgen op tijd vertrokken en in het derde dorpje was het raak: Een garage die een reservewiel voor ons had! Helemaal compleet konden we de weg naar de bewoonde wereld weer vervolgen. Op het eind van de dag in Toowoomba aangekomen, waar we twee nachten zijn gebleven.

's Ochtends maar weer naar het Visitor Information Center gegaan, waar dit keer alleen oude vrijwilligers bleken te werken. Een oud mannetje dat sprak alsof hij vergeten was zijn kunstgebit in te doen heeft ons ruim een uur aan de praat gehouden. Uiteindelijk konden we ontsnappen en hebben we ons de rest van de middag vermaakt in het stadje.

De volgende dag zijn we vertrokken naar Lennox Head. Hier ligt een bruin gekleurd meer, dat zijn kleur heeft gekregen door de tea tree bomen die eromheen staan en waarvan de bladeren die in het water vallen een bruine kleur afgeven. Nu zou dit ervoor zorgen dat je een heel zacht en schoon huidje krijgt, en na een aantal dagen stofhappen in de Outback leek dat ons wel een goed idee.

Helaas kwam de regen met bakken uit de hemel op het moment dat wij het meer in wilden en was het ook echt koud, dus hebben we deze duik overgeslagen en zijn naar Byron Bay gegaan.

Hier waren we al eerder geweest met Martin en Yvette, en vanwege de goede koffie besloten wij er opnieuw naartoe te gaan. Ook hier kwam de regen nog net zo hard omlaag. Na een tijd op internet te hebben doorgebracht en koffie te hebben gedronken klaarde de lucht op en konden we 's middags alsnog onder een blauwe lucht en een stralend zonnetje op het strand liggen. Bij onze eerste duik in de zee hadden we direct de kans om met wat dolfijnen te spelen die op vis aan het jagen was. 's Avonds zijn we voor het eerst in tijden naar de bioscoop geweest. Zoals op veel plaatsen in Australië was het ook hier ‘BYO' oftewel Bring Your Own, dus konden we met opnieuw een bak goede koffie naar Invictus kijken. Ook de volgende dag nog op het strand doorgebracht, in de hoop dat de dolfijnen zich weer zouden laten zien. Helaas bleven ze dit keer afwezig, dus heeft Gerjan voor mij een dolfijn nagedaan.

Op het eind van de dag naar Murwillumbah gereden, vanuit waar we nog een dag in wat National Parks zouden doorbrengen. Na ruim een uur gedaan te hebben over het koken van wat aardappelen, groente en vlees (5x een stortbui tussendoor, waardoor de hele bende weer naar binnen moest en we daarna weer opnieuw buiten het gasfornuis moesten droogmaken en aansteken) en het spelen van Yahtzee zijn we gaan slapen, stiekem schietgebedjes doende om lekkages te voorkomen. 's Ochtends via Mount Warning naar Night Cap National Park gereden voor een spectaculaire wandeltocht. En spectaculair was het, zij het op een andere manier als we verwacht hadden.. Al snel na vertrek kregen we het vermoeden dat er niet veel mensen zijn die deze wandeltocht maken, aangezien het pad dichtbegroeid was en we om de paar meter moesten bukken om onder takken door te kruipen. Ook het beloofde uitzicht was waarschijnlijk dichtgegroeid, of het was gewoon niet zo spectaculair als beschreven stond. Op onze weg naar boven en naar de camper haalden we onze benen open aan planten met scherpe stekels, en sprong Gerjan die voorop liep ineens een meter omhoog vanwege een zwarte slapende slang op het pad. Deze vriendelijke vriend was de grootste die we tot nu toe hadden gezien, en ik ben dan ook via een vreemde omweg en rare sprong om hem niet wakker te maken richting Gerjan gevlucht. Met het hart in de keel en een extra shot adrenaline nog even een foto gemaakt, om er vervolgens achter te komen dat er ook nog eens tientallen bloedzuigers zaten... Degenen die zich nog niet hadden vastgezogen snel geprobeerd te verwijderen en de pas erin gezet. Iedere krakende tak of vreemde vorm op het smalle natte pad zorgde ervoor dat we alleen maar sneller terug wilden zijn, en we waren allebei blij toen de camper in zicht kwam. Schoenen uit, en de schade bekijken. Allebei bebloede sokken, maar tot grote vreugde van Gerjan blijkt er dus toch een dier te zijn dat mijn bloed liever heeft dan dat van hem, want het aantal gaten in mijn voeten was groter...

Vanuit deze tocht zijn we doorgereden naar de watervallen, waar een heerlijk geasfalteerd paadje naar een mooi lookout point leidde. Hier in de wijde natuur onze pasta gekookt en in alle rust geluncht.

Tweed Head, Surfers Paradise, Cleveland, North Stradbroke Island

Na deze ‘heerlijke' dag in de natuur waarbij we genoten hebben van alle ‘vriendelijke' diertjes zijn we terug naar de kust gereden en hebben we in Tweed Heads overnacht. Na Tweed Heads volgden drie heerlijke dagen Surfers Paradise. Een Starbucks in de buurt, en uiteraard zon en zee, je bent immers niet voor niets aan de Gold Coast! Helaas niet kunnen surfen wegens letterlijk metershoge golven, dus braaf binnen de afgezette ruimte die bewaakt werd door strandwachten tot ons middel in het water geweest waarbij we regelmatig overspoeld werden door de golven.

Na Surfers Paradise volgde een nachtje Cleveland, waarna we de volgende ochtend met de ferry naar North Stradbroke Island zijn gegaan. Op onze voorruit een mooie roze sticker die ons toegang gaf tot scheuren op het strand! Als eerste hebben we hier een stop gemaakt bij ‘Brown Lake' zodat we toch nog onze duik in theewater konden maken. Dit is hoe het moet voelen voor een mier om in een resterend laagje thee in een mok te vallen! Hierna doorgegaan naar ‘Blue Lake' wat een wandeling van in totaal een uurtje was. Na hier onze lunch gegeten te hebben zijn we over het strand gaan crossen. Na wat rare blikken van mensen die zich afvroegen wat we met een camper op het strand wilden hebben wij ze even laten zien dat dit niet zomaar een camper is maar een Adventure Camper, door met het zand en zeewater opspattend richting de Yarraman Lagoon te scheuren. Hier gezwommen in een totaal verlaten maar mooie lagune: Het geluid van de oceaan op de achtergrond en krekels, kikkers, vogels en verschillende vissen als enige gezelschap om ons heen. Na nog een stuk strand aangekomen op de camping en ons opnieuw druk gemaakt om de meest belangrijke zaken wanneer je ver van huis bent: Eten, drinken en Yahtzeeën.

Dag twee op ‘Straddie' zoals het Australische Texel liefkozend wordt genoemd zijn we gestart met een wandeling langs een ruige kustlijn waarbij we dolfijnen zagen die hoog boven de wilde golven uitsprongen en met elkaar aan het spelen waren. Na een bak koffie en nog meer langs de kust crossen zijn we met onze handdoek en boek naar het strand gegaan om lekker te zwemmen, lezen en in de zon te liggen. Op het eind van de dag bij de volgende camping aangekomen waar ook weer wat dolfijnen nieuwsgierig in de baai zwommen. Na 's nachts nog één keer genoten te hebben van onze lekkende camper (jep, regen regen en regen!) was het de volgende ochtend weer zover om alle zooi op te ruimen en in te pakken. Wonderbaarlijk genoeg hebben we weer alles in onze backpacks gekregen en konden we een uur eerder dan oorspronkelijk het plan was in de volle regen de ferry op die ons weer naar het vasteland bracht. Voordeel van de regen was dat al het zout en zand van de auto was gespoeld en we een paar uur later een vrijwel schone camper bij Apollo konden inleveren. Na een avond en nacht genoten te hebben van een echt bed met een echt matras en een echt dekbed in net nieuw geopend Novotel vlak bij het vliegveld was het de volgende dag tijd om Australië vaarwel te zwaaien, hoog vanuit de lucht onderweg naar land nummer negen: Nieuw Zeeland!