Gerjan & Yvonne op reis

Nieuw-Zeeland deel I

Route: Christchurch, Geraldine, Lake Tekapo, Twizel, Mount Cook, Hooker Valley, Kurow, Oamaru, Moeraki, Dunedin, Owaka, The Catlins (Nugget Point, Pounawea, Surat Bay, Purakaunui Falls, Purpoise Bay, Curio Bay, Waipapa Point)

Christchurch

Na een korte vlucht van drie uur die ons wel zes uur verder in de tijd bracht (snappen jullie het nog? Opnieuw een andere tijdszone) kwamen we om 22.45 aan in Christchurch. Opnieuw zonder problemen en controles door de douane heen en niet veel later werden we met een shuttle bus voor ons appartement afgezet waar Mayke die middag al aangekomen was na een reis van bijna drie dagen vanuit Nederland. Zo stilletjes als de gemiddelde kamerolifant hebben we onze tassen naar binnen gebracht, maar al snel stond Mayke naast haar bed en hebben we eerst nog lekker wat gedronken en bijgekletst, om daarna de schatten op ons bed te omarmen: een stapel Viva's, dvd's, hardloopschoenen en de nieuwe camera sinds de ander tijdens de duiktrip in Cairns verdwenen was.

De volgende ochtend ontbijt gehaald en daarna Christchurch gaan verkennen. De wandeling startte in Hydes Park waar vele eenden vrolijk kwakend rondstapten, en wij even vrolijk kwakend rondstapten in het ochtendzonnetje. Vanuit Hydes Park het centrum ingelopen, waarbij je het gevoel hebt in een charmant Engels stadje te zijn aangekomen. Wat uiteraard niet mag ontbreken is de Starbucks, dus met koffie, wat fris en muffins om het begin van de vakantie te vieren hier even zitten uitpuffen. De belangrijkste punten van Christchurch (Cathedral, Cathedral Square, Botanic Gardens, Bridge of Rememberance) hadden we in de middag al afgevinkt dus er was genoeg tijd om eens rustig de route voor de komende dagen te bekijken.

Geraldine, Lake Tekapo, Twizel, Mount Cook, Hooker Valley, Kurow, Oamaru, Moeraki Boulders

's Ochtends hebben we de camper opgehaald; voor ons de derde, voor Mayke de aller-aller eerste. Daarna de weg opgegaan. Deze camper ziet er mooi uit, is lekker ruim en handig ingedeeld. Nadeel is dat ‘ie rijdt als een vrachtwagen en het geluid maakt van een oude grasmaaier, maar gelukkig is Nieuw Zeeland een heel stuk kleiner dan Australië. Na een stapel boodschappen te hebben gehaald, waarbij Gerjan en Mayke (ter info: beiden 30+) hun ID moesten laten zien vanwege de alcohol die zij mee wilden nemen uit de winkel. De medewerkster die de ID's checkte keek uiterst geschokt zodra ze de paspoorten onder ogen kreeg....!

We zijn naar een klein stadje gereden, hebben daar overnacht en zijn de volgende dag naar Lake Tekapo gereden. Een mooi groot meer met een turkoois blauwe kleur. Aan de oever staat de Church of the Good Shepherd: een klein maar erg mooi kerkje, gebouwd uit natuursteen en eikenhout. 's Middags een wandeling langs het meer gemaakt en lekker in de zon zitten lunchen. Daarna doorgereden naar Twizel, een stadje dat ooit opgetrokken was om arbeiders aan de watercentrale een huis je te kunnen geven, maar met man en macht in stand werd gehouden nadat de werkzaamheden klaar waren.

Na een langzame start zijn we tegen tien uur 's ochtends naar Mount Cook National Park gereden. De weg hiernaar toe leidde langs nog meer grote en blauwe meren, met uitzicht op Mount Cook zelf, die steeds meer uit de wolken kwam. Mount Cook (door de Maori's ‘Aoraki' genoemd is met een hoogte van 3764m. de hoogste berg van Nieuw Zeeland en uiteraard is ook over deze berg een legende te vertellen: De berg en de toppen eromheen werden gevormd toen een jongen, genaamd Aoraki, en zijn drie broers uit de hemel afdaalden om Moeder Aarde te bezoeken in een kano. De kano kapseisde en toen de jongens naar de achterzijde van de kano gingen veranderden ze in steen. Wij zagen er geen drie jongens en een kano in terug, maar de wandeling door Hooker Valley die naar Hooker Lake leidde gaf ons wel mooie uitzichten op Mount Cook. Bij het meer, waar nog ijsschotsen in dreven, geluncht en de wandeling terug gemaakt. Op het eind van de dag naar Kurow gereden om te overnachten tussen heel veel rondvliegende beesten.

De dag erop door weer een totaal ander landschap naar Dunedin gereden. Een korte stop gemaakt bij Oamaru in de hoop nog wat pinguïns te zien, maar daarvoor hadden we toch echt vroeger of later moeten zijn. Wel wat luierende zeeleeuwen in de zon. Hierna doorgereden naar de Moeraki Boulders. Dit zijn grote ronde stenen die over een lengte van zo'n 50m over het strand verspreidt liggen. Ook hier een Maori legende, maar die zal ik jullie besparen. Feit is dat deze stenen, sommigen met een omtrek van 6m, zo'n 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem zijn ontstaan toen kalkzouten zich geleidelijk ophoopten rond een harde kern. Na deze wandeling wilden we gaan lunchen bij het visrestaurant Fleurs, wat helaas afgeladen vol zat. Verder rijden dus maar en ergens anders eten scoren.

Dunedin, the Catlins, Invercargill

's Middags aangekomen in Dunedin. We waren uitgenodigd bij een gezin dat we in Nepal hebben leren kennen en zaten om 7 uur 's avonds in een gigantisch mooi, hoog en statig huis dat uit verschillende grote kamers bestond en versierd was met Tibetaanse gebedsvlaggetjes. De ligging op een heuvel met aan alle kanten van het huis een ander uitzicht maakt dat het een geweldige locatie is om een huis te hebben. Na het diner hebben we een paar uur allerlei boeken en folders doorgekeken en met behulp van hun kennis en tips de route voor het Zuidereiland grotendeels bepaald.

De volgende dag zijn we naar het gebied Otago Peninsula gereden. Op het uiterste puntje van het vasteland hebben we een bezoekje gebracht aan het Royal Albatross Centrum. Dit is de enige plek ter wereld waar de albatrossen aan land broeden, normaal kiezen ze een eiland ver weg op zee. Zo'n 160 Albatrossen per jaar komen hier terug. We hebben ze helaas niet zien vliegen omdat het een bijna windloze dag was en Albatrossen eigenlijk alleen vliegen bij veel wind, maar wel drie Albatrossen met hun kuikens gezien (dat zijn knapen van zo'n 6 tot 12 kilo!).

Wat feitjes over deze fascinerende grote vogels: In stand hoger dan een meter, spanwijdte van de vleugels is meer dan drie meter. Een Albatros wordt gemiddeld zo'n 60 jaar oud. Ze kunnen harder dan 100km per uur vliegen en leggen afstanden af van meer dan 600km per dag. Jonge Albatrossen blijven zodra ze het nest verlaten zo'n vijf jaar op zee, waarna ze terugkeren naar de plek waar ze geboren zijn om paren te vormen. Een kuiken blijft na uitkomen van het ei zo'n negen maanden op het nest, en weegt na een aantal maanden tegen de 15 kilo. Dit is te zwaar om te kunnen vliegen, maar dit gewicht is nodig om goed te kunnen ontwikkelen. Na een paar maanden verliezen ze gewicht en kunnen ze leren vliegen. Vader of moeder is altijd aanwezig bij het kuiken, om het te beschermen tegen de zon. Een jonge Albatros heeft namelijk een heel gevoelig huidje met pluisveren die wel tot 12 cm lang worden voordat ze hun volwassen verenpak krijgen.

Na dit bezoek hebben we nog wat zeeleeuwen bekeken die in de zon lagen bij te komen van hun visjacht en zijn we rustig via allerlei mooie uitkijkpunten naar Dunedin Centrum gegaan. Het was Valentijnsdag en Gerjan had het genoegen om met twee dames naar de bios te mogen. Na de film zijn we snel gaan koken, want we hadden nog een avondprogramma: Sinds Mayke lid is van ‘de Klunende Pinguin' hebben we een missie: We moesten en zouden deze schuwe diertjes natuurlijk wel in het wild gaan bewonderen. Pinguïns zijn van nature erg schuw en je moet op het juiste moment op het strand zijn om ze vanuit het water naar hun holen in de duinen te zien waggelen.

Na op een avontuurlijke plek te hebben geparkeerd volgde een wandeling van 40 minuten naar het strand. Toen we richting de rotsen liepen waar de meeste pinguins aan land zouden komen kwam er ineens een eend-achtig diertje aan gezwommen, dat in de branding opstond en met zijn vleugeltjes wijd begon te wandelen. Nadat Mayke een tijdje op en neer heeft staan springen (is dat nou klunen??) en de nodige foto's en film geschoten te hebben zijn we verder gelopen. Op het eind van het strand hebben we er nog een heel stel gezien, allemaal snelle klimmers die de heuvelachtige duinen in liepen om hun kinderen te voeren. Op de terugweg kwam er bijna op het zelfde stuk strand nog een pinguïn uit het water die wat later terug was van zijn dagje vissen. Hoewel we bijna in het donker de tocht terug naar de camper nog moesten maken waren we natuurlijk zeer voldaan met onze ‘Mission Accomplished'.

Na Dunedin volgde ‘The Catlins', genoemd naar een kapitein die vaak vanuit dit gebied goederen vervoerde naar Australië. Na een avond te hebben doorgebracht op een kleine camping was het de volgende ochtend alweer tijd voor het volgende avontuur van deze drie musketiers: Op zoek naar Wildlife! Surat Bay was onze eerste bestemming, vanwege de kolonie zeeleeuwen die hier vaak te vinden zijn. Al snel zagen we de eerste flink grote zeeleeuw liggen. Erg stil liggen. En hij lag er ook wel een beetje raar bij eigenlijk, en al die vliegen op zijn kop en die gekke bruine kleur? Na een tijdje te hebben staan observeren kwamen wij tot de treurige ontdekking dat deze zeeleeuw dood was. Omdat Mayke moest oefenen met haar nieuwe camera toch wat dichterbij gegaan en een foto geschoten... Waarna ze gillend wegrende omdat deze luie zeeleeuw ineens zijn grote kop optilde en zeer verstoord naar ons keek. Het beest lag dus gewoon te luieren in de ochtendzon! Na nog een aantal soortgenoten gezien te hebben (zeeleeuwen kunnen herrie maken!) hebben we langs de kust van de Catlins nog wat andere stops gemaakt, en een glimp opgevangen van de kleine zwart-witte Hector dolfijnen. Bijzonder was ook Curio Bay. Bij eb is hier een 160 miljoen jaar oud gefossileerd regenwoud te zien.

In de avond aangekomen in het meest zuidelijke stadje van het Zuidereiland: Invercargill. In ieder geval de meest schone en nieuwe camping die we tot nu toe hebben meegemaakt!

Reacties

Reacties

Paul

Weer zo goed geschreven dat het lezertje het zelf beleefd. Maar............ luieren, eten, drinken, kuieren, slapen, hangen, zwemmen.... weet je nog hoe het begin van de vakantie was?

Jans

Leuk verhaal!!
Haha, Gerjan, dat is toch zeker een compliment voor je...Lang geleden dat je ID is gevraagd ;) :P

En tja...ook zeeleeuwen hebben hun rust nodig he ;)

p.s Laura en ik hebben een 6-daagse vliegreis naar Pisa en Florence geboekt :) Op naar de zon hopelijk eind april!!

Winny

Weer super mooie foto's en kei leuk geschreven .... ;-)
nooit geweten dat een Albatros ZO groot is ....

je mag wel een boekje uitgeven met al deze verhalen, leest echt super fijn.

Groetjes
Winny

Janneke & Pascal

Leuk om te lezen zeg!
Geniet nog maar lekker van deze super(lange) reis.

Groetjes, Pascal & Janneke

Arend en Marieke

Hoi,

Weer een hoop beleefd (en geluierd) zo te lezen.
Geniet nog even van jullie laatste maandje!

xx

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!