Route: Invercargill, Te Anau, Milford Sound, Queenstown, Wanaka, Fox Glacier, Hokitika, Westport, Motueka, Abel Tasman, Nelson, Picton

Invercargill is een klein stadje waar niet veel te doen is. Na 's ochtends even rondgekeken te hebben en wat foldertjes verzameld te hebben zijn we doorgereden naar Te Anau. Te Anau ligt in het Fiordland National Park, een soort Noorwegen maar dan aan de andere kant van de wereld. Met een oppervlakte van 21.000 km2 is dit het grootste natuurpark van Nieuw Zeeland. In Te Anau zelf is niet veel te doen, maar het is een stadje dat dient als uitvalsbasis voor allerlei tochten naar de ‘Sounds'. Wij hebben gekozen voor een cruise op de Milford Sound, vooral vanwege de Milford Road die naar de Sound leidt. De Milford Road is een 121 km lange weg die tot werelderfgoedweg is benoemd. Hoewel we tot nu toe steeds geluk hadden met het weer (alleen een keer 's nachts regen gehad) begon het nu 's nachts te miezeren en de volgende ochtend bij het wegrijden was alles grijs en mistig en kwamen we erachter dat we echt heel slechte ruitenwissers hadden. De Milford Road slingerde alle kanten op, bergop en bergaf, en door de mist was er maar weinig te zien van de omgeving. Ruim twee uur later kwamen we aan bij de haven van Milford Sound, en werd het gelukkig droog. Er kwam zelfs een stukje blauwe lucht tevoorschijn!

In een mysterieus landschap; groene bergen, blauw water en witte laaghangende wolken, vertrok onze ferry voor een tocht van 2,5 uur. De Milford Sound is een fjord van 16km lang, vooral bekend omdat door de vele regen die hier valt een laag van 3 a 4m zoet water op het zoute water ligt, en door de Mitre Peak. De Mitre Peak is een piramidevormige berg van 1692m. hoog die rechtstreeks uit de diepe fjord oprijst. Door de wolken konden we de piek niet zien, maar in de verte kwam gelukkig steeds meer blauwe lucht tevoorschijn. Onderweg kwamen we een kolonie spelende zeehonden tegen, die elkaar achterna zaten in het water en op de rotsen. Door de regen waren er verschillende watervallen te zien.

Eenmaal aangekomen bij zee was het weer volledig opgeklaard en de terugweg gaf ons een heel ander beeld van de Sound: Groen, strakblauwe lucht en na dagenlange afwezigheid zaten er ineens verschillende groepen bottlenose dolfijnen die met onze boot mee zwommen en wat showtjes weggaven.

Ook de terugrit was totaal verschillend van de heenweg, en we hebben nu kunnen zien waarom deze weg op de werelderfgoedweg staat. Een aantal stops gemaakt en geluncht met uitzicht op de bergen. Helaas wel (voor het eerst) de hele dag last gehad van Sandfly's. Ik had weer geluk met mijn medereizigers die opnieuw aantrekkelijker bloed leken te hebben.

De tweede dag in Te Anau hadden we een paardrijdrit geboekt. Gerjan droomde al vanaf het begin van onze reis van Lord of the Rings-avonturen en dit was dan het moment!!

's Ochtends om half tien hebben we kennis gemaakt met onze nieuwe vrienden voor de komende drie uur: Olly, Montgomery en L.B.

Ze stonden al opgezadeld klaar om te vertrekken dus na het tekenen van een verklaring dat we niemand zouden aanklagen in geval van verwondingen en/of dood (slik.. deze paarden zijn toch wel zadelmak?) konden we opstijgen en reden we de ‘Te Anau Basin' in. Dit is een heuvelachtig gebied dat relatief laag ligt en een 360 graden uitzicht geeft op verschillende grote bergen en toppen. Na 1,5 uur was er een stop om wat te drinken en stonden de paarden braaf te wachten tot ze weer verder moesten. Het laatste stuk bestond voor mij en Mayke uit het drijven van een grote kudde (eigenwijze) schapen. Montgomery had, als lievelingspaard van de eigenaar, al wat ervaring met schapen maar mijn L.B. bakte er weinig van de eerste minuten. Blijkbaar was daarna de motor warm gedraaid want na wat gestuntel (denk je in dat je zo'n 100 schapen door een hek moet drijven, waarachter er nog eens 100 staan. En dan dat de verkeerde 100 schapen de verkeerde kant op rennen zodat je ineens 200 schapen de andere kant op moet zien te krijgen...) kregen we het voor elkaar om al deze onnozele bolletjes wol in de juiste wei te drijven waarna we de paarden een stuk konden laten galopperen. En dat doen ze duidelijk vaker op die plek.. In noodvaart schoten we over het land, van remmen was geen sprake volgens onze vriendelijke viervoeters dus met een pluk manen in onze handen maar gewacht tot ze zelf remden. Met een paar hijgende paarden terug gestapt naar de stal, waar Gerjan (also known as Frodo) al stond te wachten.

Na dit avontuur zijn we naar Queenstown gereden. Duidelijk de feeststad van het Zuidereiland. Veel winkels, cafés en restaurantjes aan opnieuw een mooi blauw meer. 's Avonds lekker uit eten geweest en nadat we het casino uitgestuurd werden wegens ontbrekende ID's (we waren officieel nog niet eens binnen) zijn we ons verdriet gaan verdrinken in ‘Pub on Wharf' waar allerlei volk rondliep. Van backpacker tot engel, van travestiet tot buitenaards wezen. Al snel bleek dat er een verkleedfeest ter ere van de engel haar verjaardag aan de gang was. Gelukkig, we dachten al dat de hallucinaties begonnen na één alcoholisch drankje..

De volgende ochtend souvenirs gekocht en daarna volgde de route naar Wanaka, waarbij we onderweg door Gibbston Valley kwamen, wat een beroemde wijnstreek is. Voor we de vallei inreden hebben we eerst staan kijken bij Queenstowns meest beroemde bezigheid: Bungyjumpen!! Nadat we alle drie besloten hadden dat we niet aan een touwtje met ons hoofd omlaag van een brug wilden springen zijn we na een paar kilometer gestopt voor de eerste winery. Helaas was het wijnproeven niet gratis zoals in Australië, maar tegen een kleine betaling konden we dan toch de beroemde Merlots van deze streek proeven. Met een flesje uit 2007 zijn we verder gereden naar een andere winery, Waitiri Creek, die gevestigd zit in een oud kerkje dat in 1894 voor 240 pond was gebouwd. In 2000 hebben ze er een wijnhuis van gemaakt, nadat het dienst heeft gedaan als community hall en bibliotheek.

Hier hebben we een flesje rosé gekocht en heerlijk geluncht. Daarna de fles veilig gesteld in onze koelkast en onze tocht vervolgd naar Wanaka. Wanaka ligt opnieuw aan een groot blauw meer. Na een middagje de was te hebben gedaan en geluierd te hebben waren we klaar voor de rit naar Fox Glacier de volgende dag. Hier hebben we een halve dagtour geboekt om de Fox Gletsjer te beklimmen. Na een goede nachtrust waren we er helemaal klaar voor en vertrokken we met een paar stevige laarzen van de organisatie met de zon in de rug en de klimijzers in onze tas voor een uitputtend tochtje. Eerst een korte wandeling door de vallei, daarna 800 treden omhoog door het bos om vervolgens op de gletsjer aan te komen en onze ijzers onder te binden en een Alpenstok mee te nemen ter ondersteuning. De eerste gidsen die 's ochtends op de gletsjer aankomen hebben het zwaarste werk: Doordat de gletsjer dagelijks zo'n 1 a 2 meter verschuift, moet er elke dag een nieuw pad gehakt worden. Onze gids had geluk omdat onze tocht pas om tien uur begon. Via een soort trap, die leek op een stapel hele grote ijsblokjes, zijn we een stuk omhoog geklommen. Daarna een uurtje op het ijs gelopen en wat stoere foto's gemaakt met de hakbijl. Niemand gewond geraakt! Hierna volgde de afdaling, en zo'n anderhalf uur later konden we terug in het dorpje genieten van koffie met wat lekkers na ons ijs avontuur.

Op de camping was het Gerjan die ervan overtuigd was dat onze overbuurman Hans Lebbis was (van Lebbis & Jansen). Met een stapel gelezen Viva's om aan Hans Lebbis en zijn partner te geven vertrok hij, om pas na een uur weer terug te komen. Was gezellig dus!

Na Fox Glacier volgde dé plek om Jade, de meest bekende steen van Nieuw Zeeland, te scoren. Wat we tot nu toe hadden gezien vonden we alle drie niet mooi, maar Hokitika zou de oplossing bieden! Na ingecheckt te hebben op een deprimerende camping volgde een tocht naar het centrum. Winkel in, winkel uit maar nog steeds geen mooie jade! Uiteindelijk is Mayke erin geslaagd een stuk onbewerkte steen te scoren, en zijn we vertrokken naar een café met een legendarische naam om koffie te drinken. In Stumpers Café (tja... It's all in the name!) hadden ze de winterspelen aan staan, en met oog op de 10km van Sven hebben we gelijk geïnformeerd hoe vroeg ze open zijn en of we dan schaatsen mochten kijken. Braaf zaten we de volgende morgen klaar om Sven goud te zien winnen. Na eerst verplicht naar skiën en ijshockey gekeken te hebben bleek de tv niet op de juiste zender te staan. Nadat de medewerker van Stumpers het juiste kanaal gevonden had hebben we haar nog twee keer lastig gevallen of het geluid harder mocht, maar uiteindelijk was alles dan ook helemaal perfect: Koffie, tv op de goede zender, geluid hard en Sven aan de start! Jullie weten allemaal hoe dat afgelopen is, dus er was nogal wat voor nodig voor onze Klunende Pinguïn Mayke om deze dag weer een beetje goed te maken.

Op onze route naar Westport hebben we de Pancake Rocks in Punakaiki bezocht. Deze rotsformaties danken hun naam aan de vorm: Het zijn net hoge stapels pannenkoeken. Erg mooi om te zien, maar Mayke was nog niet helemaal vrolijk. Gelukkig bracht een bezoekje aan de zeehonden kolonie op Cape Foulwind daar verandering in. Het duurt even voor je ze herkent omdat ze in eerste instantie dezelfde kleur als de rotsen lijken te hebben, maar al snel zagen we dat dit inderdaad een kolonie was, met heel veel schattige en speelse babyzeehondjes! Na een tijdje te hebben toegekeken zijn we naar Westport gereden, om onze camper op een hele lelijke camping te plaatsen waar het dan eindelijk eens begon te regenen!

De volgende morgen stonden we op met een zonnetje en een blauwe hemel, en vertrokken we naar het Noorden van het Zuidereiland (snappen jullie ‘m nog?).

Onderweg dé vergissing van de reis in Nieuw Zeeland gemaakt door te stoppen bij een lange hangbrug over de rivier, waar we wat foto's wilden maken. Entree 5 dollar, maar dan kon je ook direct een rondje wandelen van een kwartier, dus we besloten onze dollars aan de veel te snel- en gladjes pratende man bij de ingang te geven. Op de smalle hangbrug konden maximaal 15 personen tegelijk, en wat het bungyjumpen in Queensland is voor jongeren, is deze brug voor ouderen: Een hele spannende ervaring! Voetje voor voetje schuifelen over de brug dus, waarbij tegenliggers je wilden passeren zonder hun beide armen van de reling te halen. Tel daar een aanval van zo'n vijftig zandvliegjes per persoon bij op en je snapt de frustratie toen we aan de overkant van de brug waren. Met nieuwe rode en jeukende bulten gestart aan de wandeling.... Die ons over een pad met aan weerskanten struiken van twee meter hoog voerden, om inderdaad na een kwartier weer terug te zijn bij de hangbrug. Stonden daar nu echt dezelfde oudjes nog te stunten om aan de overkant te komen? Ze waren al wel een aantal meter gevorderd...

Verder gereden richting Motueka. Onderweg tientallen bijen gedood met onze camper. Al snel was duidelijk waarom er zoveel bijen zaten: Fruitboomgaarden links en rechts langs de weg: Appels, peren, kersen...

's Middags in Motueka rondgewandeld, weer een nieuwe zonnebril gekocht voor mijzelf (nummer drie..) omdat de vorige achter is gebleven op de gletsjer. 's Avonds voelde Mayke zich even niet zo lekker. Of het lag aan het bedwelmende bezoekje aan een potpourri winkeltje of dat het een late opwelling van vermoeidheid was, geen idee, maar gelukkig was ze de volgende ochtend weer fit zodat we konden kajakken in het Abel Tasman National Park. Na een korte uitleg zijn Mayke en ik samen in een kajak gestapt, en Gerjan in zijn eentje in een andere kajak. Roeien maar! Al na tien minuten had Gerjan een flinke voorsprong en begonnen bij Mayke en mij de armspieren al te branden.. Na drie kwartier onze eerste stop gemaakt op een stil strandje om even bij te komen. Gerjan had wel een hele mooie manier om uit zijn kajak te komen: Omkiepen. Was natuurlijk niet de bedoeling, al deed hij alsof het zo hoorde...

We zijn in de middag naar Adele Island geroeid om zeehonden en zeeleeuwen te zien, maar deze bleken volkomen afwezig te zijn. Heel dat eind voor niets gepeddeld dus.. Zoals met veel activiteiten die je spieren niet gewend zijn duurde ook deze tocht net een uur te lang. Resultaat: Drie vermoeide en chagrijnige Hollanders op het water, vechtend met de peddels. Gelukkig werd het eenmaal aan land al snel beter.

Vanuit Abel Tasman naar Nelson gereden, waar we de volgende ochtend even rondgelopen hebben. Nelson is met alle Ierse pubs en bloembakken die buiten hangen een soort van klein Dublin. Leuk stadje, en weer een souvenir rijker (ja mama, ik heb iets heel leuks gevonden in de laatste maand!!). 's Middags zijn we naar Picton gereden, rechtstreeks naar de Nederlandse bakker die daar zat. Helaas was het brood al uitverkocht, maar met drie gevulde koeken en de belofte dat er de volgende ochtend meer dan genoeg vers brood zou zijn, vertrokken we naar de camping voor onze laatste nacht op het Zuidereiland.

's Ochtends vroeg naar de bakker gereden, echt bruin brood gehaald dat je niet eerst in de toaster hoeft te doen om het eetbaar te maken volgde een kort ritje naar de ferryterminal. Na een kort woordje met betrekking tot de Tsunami, waarvan wij geen enkele last zouden hebben, konden we de boot oprijden en begon de overtocht naar het Noordereiland!