Op dit moment staan we al ruim 2,5 uur stil, en de verwachting is dat we over een uur, hier is het dan 20.00u, weer mogen rijden. Waar we op wachten? Geen idee eigenlijk. We staan stil in een haarspeldbocht omdat de Chinezen hier met de weg bezig zijn. Maar omdat het regent, zijn ze niet aan het werk maar zitten in een tentje. Desondanks mogen alle voertuigen niet verder. Inmiddels staan er dus aan twee kanten (vermoed ik, ik heb alleen zicht op onze eigen kant en zelfs dat is beperkt vanwege dichte mist) dikke files.

Volgens mij zijn de Chinezen hier een real-life-game aan het spelen, ongeveer zoals ze doen in de grote cybercafés waar ze met 50-en tegelijk al rokend computerspelletjes spelen. In dit geval is het de boel stopzetten tot het donker wordt, dan iedereen tegelijk laten rijden en eens zien hoeveel voertuigen door de mist en de natte slechte weg ergens in het dal belanden. Het goede nieuws: Het zou nog maar 8 km zijn tot ons hotel...

De afgelopen twee dagen zijn we onderweg geweest naar het Everest Base Camp. Zondag hield dat in dat we een overnachting hadden in een gat genaamd Bebar Village, waar werkelijk niets te doen was. Zie foto's voor onze luxe badkamer, als je denkt dat het niet erger kan: Dat kan dus wel. De volgende morgen doorgereden naar Rongbuk, op 8 km afstand van het Everest Base Camp.

Negentig kilometer hobbelen over een onverharde weg, maar wel een mooi uitzicht gehad. En geweldige muziek natuurlijk ;-) Aangekomen in Rongbuk gingen we onze overnachtingsplek bekijken; Het gasthuis van het klooster. Zeg gerust bunker, zonder sanitaire voorzieningen. Slik. We zouden hier twee nachten blijven.

's Middags naar het Mount Everest Base Camp (EBC) gelopen. Flinke koude wind! Onderweg groepen springbokken gezien die net zo snel de bergen af- als op kunnen rennen, en marmotten die snel in hun hol kropen als we te dichtbij kwamen. Vlak voor het EBC de zoveelste permit- en paspoortcheck door het (alweer gamende..) leger, en dan de laatste klim via een trap. Uitzicht viel een beetje tegen vanwege de bewolking, de plek zelf was ook weinig bijzonders. Wel leuk om te vermelden: Het tentenkamp op 4 km van het EBC is de hoogste plek ter wereld vanwaar je een kaartje kunt versturen.

's Avonds een poging gedaan om op te warmen in de gemeenschappelijke ruimte, waar in het midden pannen water gekookt werden op open vuur. Yahtzee gespeeld en naar bed gegaan met twee lagen kleren en drie dekens per persoon. Helaas waaide de wind net zo hard om het guesthouse als naar binnen: Bij alle ramen zaten kieren. De volgende morgen bleek dat we de kou niet hadden verzonnen, want de ramen van de aanwezige jeeps zaten flink dichtgevroren en een aantal hadden moeite met opstarten, net als wij.

We hadden 's avonds al met de gids overlegd om de trip met 1 dag in te korten, zodat we niet nog een dag en een nacht op het EBC hoefden te blijven. Een hele mooie rit gehad door gebieden waar kilometers lang niemand te zien was, slechts dieren, kiezels, rotsen en gebergte. Heerlijke momo's als lunch gehad, en verder gereden naar de Milarepagrot; in- en om deze grot ligt een klein klooster waar Milarepa, een dichterasceet uit de 11^de eeuw, de laatste negen jaar van zijn leven mediterend doorbracht. De legende wil dat de rots ineenzakte terwijl Milarepa hier mediteerde. De krachtige meester stond op en liet zijn handafdrukken achter in de rots. Een groot deel van het klooster is herbouwd. Helaas was het de wandeling naar beneden niet waard, want het was uitgestorven. Alles op slot en doodstil. Wel een waanzinnig mooie plek met een geweldig uitzicht!

En dan, voor de nieuwsgierigen onder ons, zijn we aangekomen waar ik dit verhaal begon: De file. Gelukkig mochten we vrij snel nadat ik met dit verhaal begon weer gaan rijden. Het heeft nog even geduurd voor we op de plek van bestemming waren, omdat alles werd geblokkeerd door dubbel geparkeerde auto's, vrachtwagens en bussen waarbij Gerjan als ware verkeersleider een aantal vrachtwagens de juiste kant op heeft gedirigeerd, met de gids als tolk.

Naast het hotel wat gegeten. Ik had een heerlijke Nepalese salade en zat tevreden te kauwen op wortel, radijs, tomaat en sperziebonen. Sperziebonen????!! Die heb ik nog niet één keer gezien in Tibet! Maar ik kauw er wel op!! Goed.. dat bleek een groene peper te zijn.....

Het laaatste stukje Tibet: Vlak voor de friendship bridge naar Nepal de laatste controles. Een ontzettend chagrijnige dame, kruising tussen een Geisha en een Tibetaan denken we, had besloten dat ze deze dag enorm baalde van haar werk. Na eerst een half uur niks gedaan te hebben, ging ze daarna twintig minuten ruziën met twee gidsen en de bijbehorende groepen. Na iedereen terug te hebben gestuurd naar de lijn voor de balie verdween mevrouw en kwam na opnieuw twintig minuten terug met een kan thee. Waarschijnlijk een kalmerend theetje, want daarna ging het allemaal een stukje sneller, zolang niemand haar verkeerd aankeek. Na een laatste bagage check (tuurlijk meneer de Soldaat, graait u rustig door mijn ondergoed. En ja hoor, tuurlijk mag je alle foto's bekijken die op mijn camera staan!) waarbij we zelfs de reisgids Nepal-Tibet mochten behouden (van verschillende reizigers gehoord dat zij hun boekje al bij de eerste controle kwijtwaren) konden we eindelijk de brug over: Namaste Nepal!!!!!!!!!!!