Onze rustdag in Manang vloog voorbij: We hebben onze was gedaan, wat aardig wat tijd kostte (want op de hand wassen. De zorgvuldig met zonne-energie opgewarmde emmer water die we gebruikten werd uiteraard door mijzelf omgetrapt, waarna we moesten wachten tot er een nieuwe emmer warm water beschikbaar was). Verder hebben we voor veel te veel geld geprobeerd om wat te internetten en foto's te uploaden en last but not least hebben we genoten van de heerlijke bakkerij die in Manang zit. Warme appeltaart, pinda-chocokoekjes, chocoladetaart.. en alles vers uit de oven..!

Vanuit Manang zijn we naar Letdar gelopen. We hebben in een klein plaatsje voor Letdar overnacht in een vrij nieuwe lodge van vrienden van onze gids. Helaas was de douche nog niet klaar, en bij navraag aan de eigenaren van de lodge op of er toch een douche mogelijk was, was het antwoord ‘Yes we have bucket shower!'. Oftewel, een emmer water leeggieten boven je hoofd. Vanuit deze plaats vertrokken we naar High Camp (nee collega's, niet te verwarren met de High Tech Campus.. Het lijkt er niet op!!). Een klim tot 4850m hoogte, die de week ervoor nog niet mogelijk was in verband met sneeuwval waardoor de pas afgesloten was. Tegen verwachting in bereikten we vrij snel en zonder last te hebben van de hoogte het dorpje Thorong Phedi op 4550m. Vanuit hier ging de klim steil omhoog naar High Camp, en begonnen onze spieren en longen toch even te protesteren. Gelukkig hadden we een mooi excuus om even uit te blazen, want we konden een klein groepje Musk-herten tot zo'n 10m afstand naderen en fotograferen, totdat er een paar bepakte ezeltjes met bellen om hun nek de herten wegjoegen.

Onze drager Bijay was zoals gewoonlijk weer voor ons uitgesneld en had de laatste kamer in de lodge op High Camp weten te bemachtigen. Dat bespaarde ons weer een nacht op een volgepropte slaapzaal.. Helaas was het om één of andere reden niet mogelijk om een vuurtje te maken in de eetzaal van High Camp, dus na drie uur rillen samen met een stel andere reizigers hebben we vroeg gegeten en lagen om zes uur in bed, met een dikke laag kleding, lakenzakken, slaapzakken en een extra deken. En dan proberen de slaap te vatten terwijl je toch wat last hebt van de hoogte, want onze wekker ging al om 4.15u. Hadden we al gezegd dat het echt heerlijk is om vakantie te hebben? We komen echt lekker tot rust hoor!

Deze vroege wekker had alles te maken met de klim naar de pas op 5416m. en de daarbij bijbehorende wind die vanaf negen uur in de ochtend opsteekt. Om vijf uur vertrokken we, gewapend met zaklampjes (gesponsord door pa en ma Van Hoeven) om het glibberige pad iets te verlichten. Ondanks de vele kleding sneed de wind door onze kleding heen en liepen we al snel te hijgen door de koude lucht op deze hoogte. Als we het af en toe aandurfden om omhoog te kijken in plaats van naar de witte grond onder ons, waren de sterren dichterbij dan ooit. Achter- en onder ons een verschillende lichtjes van toeristen die wat later aan dezelfde tocht begonnen waren.

Na een uur werd het licht en waren we halverwege de tocht naar boven. Af en toe bekroop ons het gevoel geen energie meer te hebben om verder te klimmen, maar wat zijn de opties? Terug naar beneden naar het koude High Camp, of doorgaan en de voorgenomen 1600m dalen vanaf de pas. Doorgaan dan maar, pas voor pas door de sneeuw. Overal waar we liepen was het wit, de bergtoppen waren wit en de lucht strakblauw. Na bijna drie uur door de sneeuw ploegen waren we op de pas: 5416m. Joehooooe!! En nu snel naar beneden, want ondanks het vroege tijdstip waarop we de pas bereikt hadden stond er al een koude wind.

Na zo'n klim lijkt het lekker om omlaag te mogen, maar niets is minder waar. Na vier uur afdalen over de gladde sneeuwpaden hadden we beiden het gevoel liever op onze kont te gaan zitten en naar beneden te glijden, maar hoewel Gerjan toch één keer ongewenst een stukje gegleden heeft deden de rotsblokken die her en der boven de sneeuw uitstaken ons beseffen dat dit niet zo'n goed idee was.Met nog 400m dalen te gaan van het totaal van 1600m werd het lopen na de lunch voor Gerjan meer hinken op twee stokken door pijn aan zijn knie, dus eenmaal in Muktinath aangekomen eerst maar eens rustig op bed gaan liggen, beiden uitgeteld en door- en door koud door de tocht van ruim zeven uur door sneeuw en over rotsblokken.

's Avonds zag de wereld er alweer een stuk beter uit, met name door de goede keuken in de lodge. Eindelijk kreeg Gerjan zijn lasagne met meatsauce (de twee eerdere pogingen liepen uit op een saus met champignons en groenten), en ik had heerlijke cheese/ham momo's.

Met Sangram, onze gids, het reisschema wat aangepast om de knie wat rust te geven, dus vandaag zijn we met een jeep naar Jomsom gereden. Deze jeep reed over hetzelfde pad waar we anders hadden moeten lopen en eerlijk is eerlijk: we hebben er niets aan gemist door met de jeep te gaan. Een eentonige route over een breed pad waar regelmatig motorvoertuigen voorbij kwamen en je dus kon stofhappen. Ook in Jomsom rijden weer wat auto's, bussen en motoren, en dat is na tien dagen niets dan ezeltjes en wandelende mensen best weer even wennen!