Allereerst: We vinden het super leuk om na een aantal dagen internet-loos te zijn geweest de reacties op onze blog te lezen! Voor ons lijkt het alsof jullie wat dichterbij zijn en het maakt het typen van een stukje ook veel leuker!! We hebben de foto's van de trekking bijgewerkt doordat we eerder problemen hadden met uploaden vanwege de trage verbinding.

Al in Muktinath, het plaatsje voor Jomsom, waren we aardig door onze Nepalese roepies heen. Gelukkig zat er een bank in Jomsom, dus zouden we daar kunnen pinnen. Helaas was wegens twee feestdagen de bank dicht bij aankomst, en was het nog onduidelijk of deze morgen nog open zou gaan (de feestdagen waren inmiddels al wel voorbij..). De één zei dat de bank om tien uur 's ochtends open zou gaan, de ander had het erover dat de bank helemaal dicht zou blijven, weer een ander had gehoord dat de verbinding met Kathmandu eruit lag en er dus geen betalingsverkeer mogelijk was. Uiteindelijk hebben we de volgende morgen voor niets tot tien uur gewacht en uiteindelijk maar tegen een niet al te slechte koers een stapeltje dollars gewisseld. We're free to go and spend some more money!! Vanuit Jomsom naar Marpha gewandeld. Marpha staat bekend om de appelcider. Tijdens de lunch hebben we deze specialiteit geprobeerd. Hmmm.. misschien is het dat we geen alcohol en vers fruit meer gewend zijn, maar we hadden een flink half glas nodig om te wennen aan de zure smaak. Gelukkig kregen we nog een gratis glas extra om van te genieten....

Na Marpha doorgelopen naar een nog nader te bepalen bestemming. Eigenlijk zouden we in Marpha blijven maar omdat we daar zo vroeg waren zijn we verder gelopen over stoffige wegen met volle tegenwind. Onderweg nog even kunnen genieten van het schouwspel waarbij een aantal gieren vochten om een dood kalf dat aan de oever van de rivier lag. Eet smakelijk, jongens!

Het volgende schouwspel was een menigte mensen die zich allen hadden verzameld bij één huis. Van een afstand leek het alsof er een feestje gaande was, eenmaal dichterbij gekomen bleek dat er die nacht iemand vermoord was en iedereen aan het speculeren was wie de dader zou zijn. Ook geen goede plaats om te overnachten dus. Stoffig, bezweet en met vermoeide benen hebben we ons voortgesleept naar Larjung. In het guesthouse waren wij de enige gasten, en konden dus genieten van een heerlijke warme krachtige douche, zonder dat we rond hoefden te springen om af en toe onder een straaltje te komen.

's Avonds allebei een soepje genomen: Gerjan de pompoensoep, ik de knoflooksoep. Hier is Gerjan me nog lang dankbaar voor geweest (naar zijn zeggen ergens rond de volgende middag was de stank weg).

De volgende morgen in het zonnetje uit Larjung vertrokken. Al snel dachten we een shortcut te zien: In plaats van de jeeproad te volgen konden we de grotendeels droogstaande rivier (denk aan een grind-achtig oppervlak van zo'n 500m breed met hier en daar wat water in plaats van 2,5 km over een jeeproad) oversteken. Onze gids vroeg nog vertwijfeld: ‘Is there a bridge?' maar besloot toch dat de shortcut een goed idee was. Dichterbij komend bleek het ‘hier en daar wat water' toch een wat bredere en diepere stroom te zijn. Na wat heen en weer dralen toch maar het voorbeeld van onze gids gevolgd: Schoenen uit, sokken uit en door het ijskoude water, en dat om half acht 's ochtends. Door op blote voeten over de kiezels en hoppekee, door de volgende stroom tisopani (koud water). Na een overnachting in Ghasa (een piepklein dorpje waar heel vervelende kinderen wonen) zijn we gestart aan onze laatste dag lopen! Op naar Tatopani , wat warm water betekend. In Tatopani ligt een warmwaterbron. Al vanaf High Camp in de sneeuw hebben we ons hierop verheugd, eindelijk chillen met die billen!! Ook deze dag ging de weg weer voor het grootste gedeelte over de jeeproad. Stof happen dus zodra er een bus of jeep passeert, en tussendoor genieten van de groene bergen met daarachter de witte toppen die een aantal dagen eerder nog zo dichtbij waren.

Rond de middag kwamen we aan in Tatopani. Op een stoel neergeploft, schoenen uit en benen strekken. Al snel kwam een klein grijs katje kijken wie we waren en ze heeft ons zowel 's middags, 's avonds als de volgende ochtend gezelschap gehouden. Otto had haar vast en zeker geweldig gevonden! In de middag naar de warmwaterbron gelopen. Daar aangekomen bleek het een betonachtige bak te zijn waar veel te veel mensen in zaten, en hebben we onze tatopani dus maar gewoon uit de douche gehaald. Omdat we er allebei niet veel zin in hadden om weer zeven uur in een local bus te zitten met onze knieën in de oren zijn we bij het bus- en jeepstation gaan navragen wat de kosten zouden zijn wanneer we een jeep zouden huren. Na lang overleggen, wachten, zuchten en onderhandelen konden we voor een redelijke prijs met z'n vieren (gids, drager en wij tweeën) naar Beni, waarbij de chauffeur maximaal twee stops mocht maken om andere mensen in te laden, met de garantie dat wij met z'n tweeën de hele achterbank ter beschikking hielden. Dit alles was top-secret, en de chauffeur zou de jeep ergens op een veilige plek parkeren de volgende morgen om te voorkomen dat de jeep besprongen zou worden door wanhopige mensen die Tatopani willen ontvluchten.

Prima geregeld, lekker eten en gaan slapen in ons boomhut-achtige verblijf. Met het geluid van honderden krekels op de achtergrond zijn we gaan dromen over luxe jeepritjes... Nog voordat wij 's ochtends in de jeep zaten, zat er al een Nepalese familie met volledige bepakking in de jeep. Okee, de achterbank was inderdaad nog vrij, dus toe maar. Tassen op het dak geknoopt en rijden maar. Na nog geen kwartier stopte de chauffeur om een man met nog meer bagage in te laden. Ho even: Nog geen vijf kilometer op weg en de jeep begon al vol te raken. En dat terwijl wij toch een heel aardige prijs betaalden voor wat meer ruimte in de jeep!

We hebben de chauffeur dus even mede gedeeld dat hij nu zijn twee stops had gehad, en dat het straight tot Beni werd vanaf dit moment! Hier leek hij zich niet zoveel meer van te herinneren, maar na wat gemopper en geklaag reed hij inderdaad netjes door en kwamen we mooi op tijd aan in Beni, waar we een taxi hebben genomen naar Pokhara. De taxi was een hele oude roestigeToyota Corolla die zich de eerste 20 kilometer als een 4-wheel-drive moest gedragen: Door plassen water, gaten in de weg van een halve meter en af en toe over een flink stuk rots (die je dan onder je voeten door voelde schampen).

And here we are: Pokhara! Anderhalve dag bijkomen in Pokhara, waar het weer wemelt van de restaurantjes, cafeetjes, bakkerijtjes en andere dingen die makkelijk te regelen zijn. Keep you posted!!