's Avonds in Pokhara, na drie weken vrijwel geen vlees gegeten te hebben, zijn we bij een gezellig restaurantje gaan zitten en hebben daar allebei een beef sizzler gegeten. Onder luid gesis en met een partij rook werd deze geserveerd; met een heel ander geluid kwam de maaltijd er bij mij een paar uur later weer via dezelfde route uit... De volgende dag rustig aan gedaan, gestart met een ontbijtje bij de German Bakery en daarna was het plan om naar de Oude Bazaar te gaan. Hier zou nog wat van het ‘echte' Pokhara te zien zijn: Tot 1960 (toen er amper 5530 mensen woonden) leefde de stad vooral van handel en ruil. De Newar, met de handelaars uit Mustang en Tibet, ruilden allerlei goederen met de Gurung, de grootste bevolkingsgroep van de streek. Tevens lag daar in de buurt de Bindabasanitempel, die op een heuvel ligt en een mooi uitzicht geeft over de stad.

Om daar te komen bestond de keuze uit een wandeling van 5 km of een taxi, maar na wat discussies met taxichauffeurs besloot Gerjan dat we gingen lopen. Na 2 km langs een drukke weg gelopen te hebben waar we motors, auto's, bussen of buffels moesten ontwijken zijn we na 25 cent betaald te hebben op de bus gesprongen, die ons er op de oude bazaar weer uit liet. Na wat om ons heen gekeken te hebben konden we maar weinig bazaar vinden, en zijn na navraag aan wat locals in de richting van de tempel gelopen, die zich middenin de bazaar zou bevinden. Na nog eens een half uur lopen door te warme straten hebben we toch een taxi aangehouden en een prijs afgesproken om ons naar de tempel te brengen, op ons te wachten en dan naar Lake Side te rijden. Het uitzicht vanaf de tempel was inderdaad mooi. Na wat rondgelopen te hebben zijn we naar Lake Side gegaan waar we heerlijk hebben geluncht, met als hoogtepunt een gigantische milkshake met een bol vanille-ijs bovenop. Mmmmm... Om deze calorieën er weer af te krijgen hebben we een kajak gehuurd en zijn we het Fewameer over geroeid met één roeispaan. Omdat het gepeddel van mij weinig zoden aan de dijk zette heeft Gerjan laten zien hoe het moet door in noodvaart naar de overkant te varen. Daar hebben we een colaatje gedronken en zijn weer terug geroeid om de boot precies binnen de tijd weer in te leveren.

Hierna een bezoekje gebracht aan een kapsalon om de baard van Gerjan onder handen te nemen. Voor een euro is hij netjes geschoren, heeft hij een hoofd-nek- en schoudermassage gehad en werd hij ingesmeerd met meer verschillende crèmes dan ik in mijn leven gebruikt heeft! De tweede avond bleef het eten binnen, ondanks de tegenvallende maaltijd (en dat is een understatement!!).

De volgende ochtend zijn we in een bus geladen met een heleboel spullen en naar de plaats gereden vanaf waar het raften begon. We waren met een groep van 13 personen, plus vier personen bemanning.Na twee rafts te hebben opgepompt en alle bepakking voor de komende twee dagen te hebben ingeladen zijn we op de boot gesprongen en kon het beginnen!!

Na wat instructies over de commando's bleek al snel dat wij de pech hadden om met vijf Spanjaarden op de raft te zitten die én nauwelijks Engels spraken, én het verschil tussen vooruit-achteruit- links- en rechts niet konden onderscheiden.... Na anderhalf uur gedobberd te hebben met hier en daar een kleine rapid zijn we de rivier ingesprongen om een stukje te zwemmen. 's Middags bij een klein strandje aangelegd, waar de crew een heerlijke lunch heeft klaargemaakt. Tegen de tijd dat onze spullen weer droog waren mochten we de raft weer in, waar we direct weer kletsnat werden door een watergevecht met de mensen op de andere raft. De rivier zelf was erg rustig, af en toe konden we naar een wat wilder stukje toe roeien maar moe zijn we er niet van geworden. Tegen vier uur opnieuw aangelegd op een strandje.

Ik voelde me alweer even niet zo lekker, dus na het aantrekken van wat droge kleding heeft Gerjan onze tent opgezet en ben ik erin gaan liggen. Vanuit hier kon ik lekker rustig de discussie aanhoren die de Spanjaarden buiten begonnen waren: Zij hadden namelijk geen tent, en volgens de crew hadden ze daar de avond ervoor tijdens het boeken van de trip bewust voor gekozen (een paar Fransen wilden eveneens in de open lucht slapen). De Spanjaarden waren in alle staten want nee; zij wilden echt in een tent! Er waren in totaal drie tentjes voor elk twee personen. Één voor een Engels stel, één voor een Frans stel en één voor ons. De Spanjaarden kwamen met het geweldige idee om een potje te gaan kaarten en op die manier de tenten te verdelen. No way dat ik mijn tent nog uit ging, ik voelde me inmiddels nog beroerder. Gelukkig stond Gerjan onze tent nog te verdedigen. De eersten (en uiteindelijk enigen) die bezweken was het Franse stel dat hun tent inleverde en onder de sterrenhemel ging slapen. Met de binnen- en buitentent werden nu twee tenten gecreëerd voor de vijf Spanjaarden. Iedereen gelukkig, en de crew kon weer verder met het maken van het diner. Gerjan ging met een aantal anderen naar het dorpje verderop om rahksi te drinken (lokaal gestookte rijstwijn) en arme ik moest ineens op mijn knieën de tent uit strompelen om opnieuw mijn maag te legen. Dag lunch!

Uiteindelijk heb ik tot de volgende morgen in de tent gelegen, en was toen weer een aardig stuk beter en fit genoeg om de raft weer in te gaan. Dit stuk was de rivier wat wilder, zeker richting het laatste stuk. Bij de laatste rapid was het even goed vasthouden toen we over de stroming heen stuiterden en nog een laatste flinke douche kregen. Toen ik rechts naast me keek om te zien hoe nat Gerjan was geworden was hij weg! Gelukkig niet over boord geslagen; hij lag op zijn rug met zijn benen in de lucht op de bodem van de raft in het water te spartelen. Na het raften zijn we met de bus naar Chitwan gereden. Bij aankomst in onze lodge kwam er een te dikke Nepalees aanlopen die ons supersnel vertelde dat zijn lodge (die wij al twee maanden eerder geboekt hadden) vol zat, dat we naar een andere plek moesten maar dat zij ons voor het diner en ontbijt kwamen ophalen, en dat de volgende dag in de middag onze eigen kamer beschikbaar zou zijn. Nog voor we konden reageren zei hij ‘Thank you for taking it so easily' en zaten we in de jeep naar het andere resort.

's Middags met de gids en wat andere mensen een kleine wandeling gemaakt en bij het olifantenverblijf gekeken. Zielig zielig zielig: Die grote dieren die met een ketting aan hun poot op een zanderig stuk grond staan. Dat is niet wat wij ons voorstellen bij Wildlife! Vanuit hier naar de rivier gelopen, waar we naar de zonsondergang gekeken hebben. Dit keer was het de beurt aan Gerjan om zich niet fit te voelen, en omdat we beiden geen eetlust hadden zijn we naar de kamer gegaan en lagen al vroeg in bed. En toen werd ik 's nachts wakker van bekende geluiden, die dit keer niet van mij kwamen maar van Gerjan...

's Ochtends om zes uur werd er met veel kabaal op de deur geklopt dat we eruit moesten. Ik heb Gerjan lekker laten liggen met een rol biscuitjes en een fles water zodat hij nog wat kon slapen, en ben gaan ontbijten. Met dezelfde mensen als de dag ervoor zijn we een kanotocht gaan maken over de rivier, waarbij we heel wat krokodillen gezien hebben. Het begon met wat kleine kopjes die net boven het water uit piepten, het eindigde met twee redelijk grote krokodillen die lagen te zonnen op een eilandje.

Na het kanoën een kleine junglewandeling gemaakt en naar het Elephant Breeding Center gegaan. Opnieuw hetzelfde gevoel als de dag ervoor bij het olifantenverblijf: De jonge olifanten (tot twee jaar) liepen los rond, de grote zaten allemaal aan een ketting. Hoewel die jonge olifanten super schattig zijn en nieuwsgierig naar je toekomen, is het toch een beetje oppassen want ze wegen heel wat en zijn behoorlijk lomp! Vanuit het EBC naar de rivier gegaan, waar de tamme olifanten gewassen worden. Met een steen uit de rivier worden ze helemaal schoon gescrubt. Ze gaan liggen in de rivier, spuiten zichzelf nat met hun slurf en lijken echt van het wassen te genieten. Uiteraard mag je helpen en kun je op hun rug zitten. Erg leuk want je krijgt zelf ook een flinke douche als ze hun slurf op hun rug leegspuiten. Tevens gaan ze in de rivier liggen terwijl je op hun rug zit. Met doorweekte kleren terug gelopen naar het resort om te kijken of het wat beter ging met Gerjan. De spullen ingepakt en naar het resort vertrokken waar we geboekt hadden.

Gerjan voelde zich een beetje fitter, dus konden we 's middags de jungle safari op de rug van een olifant doen. Af en toe even bukken of je knieën goed intrekken voor bomen en takken, want een olifant houdt er geen rekening mee dat je hoger bent dan dat zij is. Als het woud te ondoordringbaar was brak deze sterke dame zo een paar dikke takken af zodat we zonder schade aan onszelf toch weer onze weg konden vervolgen. We hebben apen, reeën en neushoorns gezien. Samen besloten het ochtendprogramma de volgende dag nog een keer te doen, waarbij we het EBC zouden overslaan, zodat Gerjan ook een olifant kon wassen en krokodillen kon spotten.

De volgende morgen gestart op een ander stuk rivier, waar helaas weinig krokodillen waren. We hebben er maar één gezien. Misschien ook wel omdat er hier meerdere kano's op de rivier waren.Samen met een olifant de rivier in gegaan, en de olifant en onszelf een bad gegeven.

's Middags even rustig aangedaan omdat Gerjan nog niet helemaal de oude was en na wat uurtjes rust was ineens de jungle walk niet meer mogelijk volgens de te dikke Nepalees. De optie die overbleef was een jeepsafari naar ‘The twenty thousand lakes'.

Met een Italiaans stel werden we in de laadbak van een jeep geladen en reden we zo'n 25 minuten richting de grote weg. Daar namen we een afslag en kwamen we op een hobbelig pad naast een aangelegd kanaal. Met al het kabaal dat de jeep maakte op deze hobbelweg waren er uiteraard weinig dieren te vinden. Na zo'n vijf kilometer langs het kanaal gereden te hebben met hier en daar in de verte een aap of een ree gingen we eruit voor een korte wandeling. Bij het meer zagen we een krokodil, helaas ook in de verte. De wandeling werd vervolgd over een knerpend grindpad, dus jullie raden het al: Ook hier weinig dieren. Hoewel we echt een goede gids hadden, die tijdens het kanoën zelfs het kleinste diertje hoog in een boom zag zitten, was het meest opzienbarende dat hij nu vond een spin in een web... Als klapper op de vuurpijl gaf de jeep er de brui aan en hebben we deze ongeveer acht keer moeten aanduwen, terwijl de chauffeur op zijn dikke gat bleef zitten.

Kort gezegd was Chitwan voor ons niet echt de moeite waard. Het olifanten wassen is superleuk om meegemaakt te hebben, maar van Wildlife is nauwelijks sprake op de tochten waar wij mee naartoe zijn genomen. Tevens struikel je in het dorpje zelf over de luidruchtige toeristen. Chitwan is wel de plek waar ik de meeste verschillende vervoersmiddelen ooit bij elkaar heb gezien: Auto's, motors, bussen, trucks, brommers, kamelen, olifanten, ossenkarren en fietsen, en dat allemaal in één hoofdstraat!

Om acht uur 's morgens zijn we vanuit Chitwan naar Dhading vertrokken. Na het eerste anderhalf uur over stoffige wegen gereden te hebben veranderde het landschap langzaam weer van het vlakke land naar bergen en rijstvelden, en zagen we de witte toppen weer.Na veertig minuten met de jeep omhoog gehobbeld te hebben over de nog zo bekende weg (‘Oh ja, dat huisje daar met die kleden' en ‘Hier om de bocht staat toch die mooie boom met paarse bloemen?') kwamen we aan bij Shreeban Nature Resort. Hier was nog niets veranderd met vorig jaar: We werden opgewacht door eigenaar Magh die ons uitbundig begroette, en het duurde niet lang of Shiva had weer een heerlijke lunch klaarstaan. Het uitzicht hier is fantastisch: Je kunt een groot deel van de Himalaya range zien en in oktober is het vrijwel altijd helder. 's Middags hebben we lekker niks gedaan behalve genieten van de stilte, de natuur en slapen.

Tijdens een potje Yahtzee hoorden we het overbekende geluid van een trommel. We liepen naar buiten en ja hoor: een hele groep kinderen uit de omliggende dorpjes die muziek kwamen maken, dansen en zingen. Was erg leuk en maakte het gevoel om weer terug te zijn compleet! Op ons verzoek heeft Shiva 's avonds Dal Bhat gemaakt. Door mij persoonlijk weer bestempeld als de beste van Nepal, het oordeel van Gerjan blijft nog even achterwege omdat hij nog steeds wat last van zijn buik had en daardoor geen eetlust. De lemonsugar pancake die we als nagerecht kregen ging er wel in, en had blijkbaar magische krachten want de volgende dag ging het gelukkig weer een stuk beter!

De volgende morgen met Magh naar de bouwplaats gelopen. We blijven het de bouwplaats noemen, maar inmiddels staat er wel een echt gebouw. Onderweg kwamen we de bouwvakkers waar we vorig jaar mee gewerkt hebben tegen; zij zijn nog steeds voor het project aan het werk. Bij de Health Care Post (HCP) aangekomen begrepen we ook wel waarom: Het was nog niet af. Mac verontschuldigde zich hiervoor en legde uit dat in Nepal nooit iets snel gaat. De bouwvakkers zaten allemaal op hun hurken naar het gebouw te staren, dus we konden ons er wel iets bij voorstellen. Het enige dat operationeel is, is de kinderopvang. Zo'n twaalf ukkepukken kwamen aangelopen, gerend en gehuppeld en gingen samen met de juffrouw liedjes voor ons zingen en dansen.

Vanuit de HCP zijn we langs drie scholen gegaan. Magh is druk bezig om de bevolking bewust te maken van de rommel die ze overal achterlaten en de gevolgen hiervan, en hij wilde graag dat we meegingen om de directeuren- en leraren van de scholen op hun verantwoordelijkheden te wijzen de kinderen te leren rotzooi te verzamelen en niet zomaar te pas en te onpas neer te gooien. Na een preek van onze kant waarbij we vermeld hebben dat wanneer ze er zo'n zooitje van maken, er geen enkel land is dat nog vrijwilligerswerk wil komen doen werd er bevestigend geknikt en overlegd, en zagen ze ineens zelf ook de verpakkingen op de grond liggen. Op de scholen hebben we een hoop bekende gezichten gezien van de kinderen die vorig jaar iedere morgen en middag onderweg naar- en van school waren, dus dat was erg leuk.

Na de lunch (ja ja, eindelijk had Gerjan zijn bord weer leeg!) hebben we een Nepalese vergadering bijgewoond bij één van de andere vijf HCP die gebouwd zijn. De gesponsorde ambulance moet namelijk nog een garage krijgen, en aangezien dit iets is waar alle dorpelingen gebruik van mogen maken tijdens ziekte wil het bestuur dat mensen uit ieder dorpje grondstoffen aanlevert om de garage te bouwen en een dag komt helpen met een aantal mannen. Hoewel de Nepalezen allemaal blij zijn met de HCP, zijn ze te lui om te komen helpen en hebben smoezen dat het rijst geoogst moet worden etcetera. Na wat heen en weer gediscussieer is er uiteindelijk een klap op het rooster gegeven en komende week komen er mannen uit vijf verschillende dorpen helpen met de bouw.

De laatste ochtend in Dhading vroeg opgestaan om de zonsopgang te zien. Nog voor de zon zichtbaar is, kleuren de witte toppen van de bergen rood. Met de dikke mist die in het dal hangt en de blauw/roze lucht erachter was dit opnieuw erg mooi om te zien. Na een rustige ochtend (ik ben dit nu aan het typen in de zon met uitzicht op de Annapurna, Manaslu en Ganesh, respectievelijke 8100, 8200 en 7400 meter hoog) en een laatste lunch brengt de jeep ons straks weer naar Kathmandu. Hier hebben we een dag tijd om op zoek te gaan naar wat souvenirs, onze trip naar Thailand, Laos en Cambodja verder uit te werken en een laatste biertje te drinken met René en Bharat. Op twee november vliegen we naar Bangkok, Thailand!!