Route: Luang Prabang, Vang Vieng, Vientiane, Don Khone (4000 Islands)

Luang Prabang

Vanuit Chiang Mai in Thailand zijn we met een klein propeller vliegtuigje van Lao Airlines naar Luang Prabang in Laos gevlogen. Grappig feitje is dat het vliegtuig niet eens zo hoog in de lucht kwam als dat wij te voet zijn gekomen tijdens onze trekking in Nepal. Na te hebben ingecheckt in ons guesthouse zijn we het stadje doorgewandeld om bij wat reisbureautjes te informeren wat er te doen was en om bustickets te regelen voor het vervolg van onze reis in Laos. Tijdens deze wandeling voor het eerst de Mekong gezien. De Mekong doorkruist Laos over een lengte van 1800 km en vormt nog steeds de belangrijkste verbindingsweg, hoewel tijdens het droge seizoen het waterpeil niet altijd hoog genoeg is om vervoer mogelijk te maken. De vruchtbare gebieden liggen bijna allemaal rond deze rivier waar ook meer dan de helft van de bevolking woont.

Voordat we 's avonds konden eten moesten we eerst op zoek naar een pinautomaat om kippetjes te pinnen. Kip is de Laotiaanse munteenheid, en na een barre tocht om dit geld in onze portemonnee te krijgen (na vijf pinautomaten geprobeerd te hebben die allen beweerden dat we 0 Kip of 130.000 Kip op de rekening hadden hebben we maar dollars gewisseld) was dit de eerste keer dat we briefjes met zoveel nullen bij ons hadden: 1 Euro is 12.500 Kip! Lekker pizza gegeten met een Lao biertje. Op dit bier hadden we ons na de vele goede verhalen al weken verheugd en in combinatie met de pizza smaakte dit inderdaad prima!

De volgende morgen zijn we met een bootje de Mekong afgevaren naar de Pak Ou grotten. Een redelijk veilig tochtje, helaas sloeg er één golf overboord over één passagier. Juist: Die passagier was ik. Na de camera gered te hebben bleek deze onverwachte douche nog best verfrissend te zijn... Na een tussenstop op Ban Xan Hai, een klein dorpje waar Lao-Lao (de populairste alcoholische drank van Laos) wordt gestookt en de enige straat die het dorpje kent bestaat uit tientallen souvenirkraampjes, kwamen we aan bij de grotten van Pak Ou. Deze grotten zijn een pelgrimsoord dat lange tijd door kluizenaars werd bewoond. Tijdens de Nieuwjaarsfestiviteiten worden er beelden aangedragen, wat de duizenden Boeddha beeldjes die in de grotten staan verklaren. We zijn eerst via de uit rotsen gehakte trap naar Wat Tham Poum gegaan, de hoogst gelegen en tevens de diepste grot. Bij de ingang van de grot staat een afbeelding van een rondbuikige Boeddha. Het verhaal wil dat deze Boeddha ooit een hele mooie man was, die zich door de alle aandacht die hij van vrouwen kreeg niet meer kon concentreren op het mediteren, en daarom de Goden bad om hem minder aantrekkelijk te maken, en op een dikke pens werd getrakteerd. Hierna naar Wat Tham Ting gegaan, de lagergelegen stalactietengrot. Hier blijkt weer dat veel toeristen lui zijn, want zo rustig als het boven was, zo druk was het hier. Na dit keer droog met het bootje op Luang Prabang aangekomen te zijn hebben we lekker geluncht en daarna Wat Xieng Thong bezocht, één van de best bewaarde gebouwen van Luang Prabang doordat het sinds de 16^de eeuw onder bewaking van de koning heeft gestaan. Overigens heeft de Unesco de gehele stad op de lijst van te beschermen erfgoed staan, dus vrijwel alles maakt een goed onderhouden indruk. Buiten deze Wat (‘wat' is de naam voor een verzameling van heilige tempels en gebouwen) staan twee zware houten palen. Hier werden de olifanten aan vastgelegd. Voor ze in de optocht voor het nieuwe jaar mochten opdraven, werden ze hier elk apart eerst vermanend toegesproken door de monniken. Een tijdje rondgeslenterd op dit complex, en daarna tegen zonsondergang de heuvel Phousi beklommen, vanwaar je een erg mooi uitzicht hebt over de stad en omstreken, mits je zo lang bent als wij zijn en over de andere toeristen heen kunt kijken ;-)

Onze laatste ochtend in Luang Prabang al vroeg opgestaan om de reras van de monniken bij te wonen. Bij dit boeddhistische ritueel gaan de monniken bij zonsopgang blootsvoets de straat op om met een mandje aan de arm hun dagelijkse voedsel bij elkaar te bedelen. De bevolking van de stad schenkt hun aalmoezen (rijst of vruchten). Helaas waren ook hier de ‘Japanners' die met hun grote camera's flink in de weg stonden voor de monniken weer duidelijk aanwezig, maar ondanks dat was het wel een mooi om mee te maken. Misschien zouden er regels moeten worden opgesteld om toeristen in ieder geval aan de andere kant van de straat te houden en te verbieden om foto's met flits te maken om de monniken en bevolking niet te storen tijdens dit ritueel...

Vang Vieng

Vanuit Luang Prabang zijn we met een minibus naar Vang Vieng gereden. Hier wilden we één nacht blijven, enkel en alleen om te tuben: In de binnenband van een bus of vrachtwagen de rivier afdobberen. Helaas deed het busje er niet zes uur over, zoals was vermeld, maar acht uur. En dat was niet alleen vanwege de kleine ruzie die we kregen met onze chauffeur. Deze meneer wilde, ondanks de gloednieuwe Toyota bus en de hitte buiten, de airco niet aandoen. Toen wij hem mededeelden dat ons dit wel beloofd was en dat we hier zelfs extra voor betaald hadden, stapte hij uit en stelde voor de rugzakken van het dak te halen zodat we konden lopen, of dat hij zou omdraaien en terug ging naar Luang Prabang... Na hem gesust te hebben zijn we toch in Vieng Vang aangekomen. Helaas was het half vijf tegen de tijd dat we onze backpacks in het hotel hadden liggen en konden we niet meer tuben. Hierdoor hebben we dus een nacht verplicht in de stadje gezeten dat vol zat met dronken backpackers en waar werkelijk aan niets te zien was dat we ons in Laos bevonden... Waren we nu maar gewoon in 1x doorgegaan naar Vientiane!!

Vientiane

Dat hebben we de volgende morgen dus gedaan: weer een bus in, op naar Vientiane. Deze chauffeur was een heel stuk meewerkender dan die van een dag daarvoor, en hoewel hij de weg nergens echt leek te kennen wilde hij ons wel dichtbij de plek waar we een hotel wilden zoeken brengen, in plaats van ons op een afgelegen busstation te dumpen. De guesthouses die wij op het oog zaten waren allemaal al vol, op de kamers zonder eigen badkamertje na. Maar hee, we zijn geen 18 meer en hebben hard gewerkt voor deze reis, dus uiteindelijk in een wat duurder hotel terecht gekomen. Vientiane is de hoofdstad van Laos, maar voelt als een groot dorp waar bijna alles op loop- en fietsafstand is. Grote koloniale villa's en brede lanen met mooi onderhouden plantsoenen.

's Middags op ons gemak wat rondgelopen. De ‘zwarte Stoepa' gezien, welke erg afwijkt van al het goud dat we de afgelopen weken gezien hebben: Begroeid met donkere schimmels en hier en daar wat planten. Het verhaal bij deze stoepa is dat dit het graf is van een machtige, zevenkoppige draak die de stad tijdens de Siamese invallen moest beschermen. Het verloop van deze tragische oorlog is echter dat bijvoorbeeld het bladgoud dat de tempels bedekte is meegenomen door de Siamezen. Daarna zijn we doorgelopen naar Patuxai, een triomfboog die erg Frans aandoet met grote tuinen eromheen waar de Laotianen graag feesten houden. Van een afstand lijkt deze triomfboog heel mooi, eenmaal dichterbij is te zien dat het gebouw nooit is afgemaakt. De betonijzers steken er hier en daar zelfs nog uit.

De tweede dag in Vientiane een fiets gehuurd en naar de markt gereden. Hier weer het nodige dierenleed gezien: Dode geplukte kippen naast nog levende hanen, grote naar lucht happende vissen die met een klap op hun kop gedood werden waarna de schubben werden afgeschuurd en bergen onherkenbaar vlees. Even verderop weer de kraampjes met stapels groenten en fruit, waardoor je eetlust toch weer terugkomt. Na de markt Wat Simuang bezocht: de tempel van het lot en de waarzeggerij. Alle gelovigen die hier zitten willen hun wensen in vervulling laten gaan. De vele bloemenkransen en het fruit dat geofferd wordt indien een wens is uitgekomen geven wel aan dat deze tempel het goed doet.. Wat Sisaket volgde hierna. Dit was één van de mooiste tempels die wij tot nu toe gezien hebben. In nissen van de ommuring van de tempel staan duizenden boeddhabeeldjes paarsgewijs opgsteld. De oudste beelden zijn van brons en stammen uit de 15^de eeuw. De tempel (sim) is in Siamese stijl en wordt door een vijfdelig dak beschermd. De binnenkant van de sim is versierd met muurschilderingen van het leven van Boeddha. Helaas erg beschadigd, en wanneer hier niet gerenoveerd wordt zal er over een aantal jaar niets meer van te zien zijn. Maar het feit dat deze tempel niet was gerenoveerd maakte het juist zo mooi.

Don Khone, 4000 Islands

Onze laatste bestemming in Laos was het Siphandone district, wat Laotiaans is voor ‘4000 eilanden'. In dit gebied, net voor de Cambodjaanse grens, waaiert de Mekong uit in vele zijarmen waardoor verschillende eilandjes worden gevormd. In het droge seizoen zouden dit er 4000 zijn. Slechts enkelen zijn bewoond, en alleen te bereiken met bootjes. Vanuit Vientiane zijn we 's avonds om iets over acht (in plaats van zeven uur) opgehaald en naar de sleeperbus gebracht. Deze stond met een gesloten bagageruim en een ronkende motor op het punt om te vertrekken, en op het moment dat wij de bus instapten reed deze dan ook direct weg. Met deze bus gingen we naar Pakse, wat 9 uur rijden was. Vanuit hier na 1,5 uur wachten overstappen op een andere bus om na drie uur rijden aan te komen in Ban Nagasang, vanuit daar op een bootje naar het eiland Don Det, vanuit waar wij doorwilden naar het minder toeristische eiland Don Khone. Pffff... waar was ik? Oh ja, de sleeperbus. Stel je hierbij een bus voor met allemaal ‘bedden' van 1.90m lang bij een meter breed waar je met twee personen in moest liggen, en dat 9 uur lang, al hobbelend en wiebelend. Slaap lekker, niet dus..

In de middag kwamen we aan op Don Det. Hier hebben we twee hele mooie roze fietsjes gehuurd en zijn we met onze backpacks op de rug en de daypacks in het mandje aan het stuur naar Don Khone gefietst. Vier kilometer fietsen in de te warme zon op een te kleine fiets met te zware bepakking over te hobbelige wegen met te veel zweet over onze ruggen... Laat dat na alle uren in de bus en een slechte nacht nou even Het Moment zijn waarop deze hele reis niet als vakantie voelde, ondanks de wuivende palmbomen en de rust op deze eilanden. Nadat we ook nog eens moesten zoeken naar een plek om te slapen waren we uiteindelijk erg blij met onze bamboehut van 3 bij 3 meter, waar een bed in stond met een matrasje gemaakt van drie kussens van ligstoelen. De hangmat op ons terrasje met uitzicht op de Mekong maakte erg veel goed! Deze dag verder niks meer gedaan. Een busticket naar Cambodja geregeld (alsof we geen genoeg kunnen krijgen van in een bus zitten..) en een beetje geslapen, fruitshakes gedronken en een restaurantje gezocht om wat te eten.

De volgende morgen weer fris en fruitig op onze roze fietsjes gestapt en een stuk gefietst naar een afgelegen strandje. Hier in een bootje gestapt en een stuk de Mekong opgevaren, om de met uitsterven bedreigde Irrawadydolfijn te spotten. Dit kan het best vanaf de oever van Cambodja, en met een dollar per persoon smeergeld ‘mag' je er even illegaal zonder visum aanwezig zijn. Vanaf de oever waren er inderdaad al wat dolfijnen te zien in de verte. Met het bootje weer het water opgegaan, en ze van dichterbij kunnen bewonderen. Zowel links, rechts, als voor- en achter kwamen er een aantal omhoog, voorafgaand aan een luid geproest. Helaas op te grote afstand en met teveel snelheid om goede foto's te maken, maar het was erg leuk ze gezien te hebben! Deze dolfijnen hebben een bolle kop in plaats van een spitse snuit zoals de dolfijnen die wij kennen. Na terugkomst naar de watervallen van Li Phe gegaan, wat zoveel betekend als ‘Fuik van de Geest'. Dit omdat de plaats waar het water naar beneden valt geen uitweg heeft, en wanneer het water tijdens de moesson kadavers meesleept, ze hier blijven steken. Wij hebben er niets van gemerkt, wel een breed rotsachtig gebied gezien met meerdere watervallen.'s Middags de mooie fietsjes met pijn in ons hart achtergelaten bij de verhuurder, en terug gewandeld naar Don Khone. Hier de backpacks weer ingepakt om de volgende morgen op tijd te kunnen vertrekken naar land nummer vijf van onze reis: Cambodja!